Jutsu 術 of do 道?

Achter het Japanse kanji 柔 (jû) kun je twee andere kanji zetten. Jutsu 術 of do 道. Vaardigheid of weg, beide met zachte flexibiliteit?

We kunnen proberen op een hele westerse manier beide begrippen tegenover elkaar te zetten of de één tot 'beter' te verklaren dan de ander. Want ju-do is veel edeler als 'weg' en levensprincipe dan ju-jutsu wat alleen focust op 'vaardigheid en techniek' hè? Jaja... wat stereotiep.

Allereerst is het in het alledaagse trainen in de dojo niet zo zichtbaar dat judoka minder bezig zijn met vaardigheid en techniek dan jujutsuka. Ze doen dingen die een beetje verschillen van elkaar, afhankelijk van stijl en dojo. Maar verder? Kun je aan judoka zien dat ze op weg zijn dan? Waarheen dan? Naar een medaille of volgende graad?

Voor Japanners is het een schijntegenstelling. En voor mij eigenlijk ook.

Voor een Japanner is het hele leven één grote weg, een ontwikkeling, een project. Met allerlei facetten die allemaal bij die weg horen. Kenmerkend voor die ene weg is, dat alle elementen samen een orde geven, een richting, een samenhang. Al die afzonderlijke onderdelen van ons leven hebben een structuur en die wordt uitgedrukt in wat we doen en laten. Deel van die structuur, is dat we bepaalde dingen in een zekere volgorde doen. Alleen al om onze projecten te laten slagen, voor onszelf en in samenhang met anderen. Je doet niet zomaar wat, niet in het verkeer, niet in de keuken, niet in je dagorde, niet in je tuin, niet op de mat. Al die onderdelen, met hun ordening, mag je een 'dô' noemen. Daarom zien de Japanners niet alleen ju-do en ken-do als 'wegen' met een orde, maar ook bijvoorbeeld thee ceremonie (sado, 茶道), en de manier waarop je de tuin ordent, een bloemstuk maakt (kado 華道, weg van ikebana), calligrafie (shodo 書道), of de wijze waarop je een handdoek vouwt. Zo hoort het en met een bepaalde reden. En daarom wordt ook een hakama op een bepaalde manier gevouwen, bijna ritueel precies. Eigen aan het typisch-Japanse karakter om alles ritueel te beleven.

Ook jujutsuka doen hun gevechtskunst dus op een bepaalde manier, en zij bewandelen dus ook een bepaalde weg, een ordening. Met hun eigen doelen: het uitschakelen van een tegenstander.  Daarbij hebben ze bepaalde vaardigheden nodig (jutsu) maar die heeft een judoka dus ook nodig! Al die technieken die de judoka leert op zijn weg, zijn vaardigheden (jutsu) die hij net zo hard nodig heeft als de jujutsuka en degene die na lang ploeteren heeft geleerd zijn hakama te vouwen. 

Je zou mogen zeggen dat de 'dô' het grotere doel en ordening is, maar de 'jutsu' een middel om daar te komen.  Beide elementen hebben elkaar hard nodig. Zonder vaardigheid bereik je namelijk je doel niet en sta je stil op je weg...

We zijn nooit zielig

Een van de ziektes van onze tijd lijkt wel te zijn: zieligheid. Natuurlijk, als je het etiket hebt van 'minderheid', of 'underdog' krijg je aandacht. Dat is fijn als je eenzaam bent en niemand naar je omkijkt. Of als je gediscrimineerd wordt omwille van geslacht, religie, geaardheid, of omdat je een hazenlip hebt, iets binnen het autisme-spectrum hebt, of een van de vele gedragsstoornissen vertoont. Of als je in het verleden gepest bent, of ellendige dingen hebt meegemaakt.

Maar ben je daarom ook 'zielig'?  Alsjeblieft niet zeg!

 

Dit is meer de houding die mij ligt. Ik heb vele redenen waarom ik me zielig zou kunnen vinden, want ik behoor tot meerdere categorieën van mijn eerder genoemde opsomming. Sommige daarvan merkt niemand aan me, want ik zeg tegen mezelf: "komop joh, hold your head up!" We hoeven geen medelijden op te wekken, tenzij het écht, écht heel erg is.

Het koesteren van slachtofferrollen lijkt me over het algemeen niet erg bevorderlijk voor onze geestelijke gezondheid. Je bent in de eerste plaats slachtoffer van je eigen gevoel als je je daarin rondwentelt, heb ik gemerkt.

Een judoka leert van zijn training meer dan techniek, maar in de eerste plaats zichzelf te accepteren zoals hij/zij is. Niet emmeren maar gewoon weer opstaan, en doorzetten. De grootste overwinning van een judoka is, zoals ook Morihei Ueshiba tot een van de aikido-motto's maakte: Masakatsu Agatsu. "De grootste overwinning is zelf-overwinning". Niet zeuren, maar jezelf in de houdgreep leggen. Controle over je emoties en vrede hebben met jezelf. Pas dán ben je echt een vrij mens!

Natuurlijk, er zijn echt mensen die medelijden behoeven. Laten we die dan dat medelijden geven, met vriendelijkheid en respect. Het is beter om medelijden te hebben met anderen dan met jezelf. Nee, we zijn niet zielig. We zijn overwinnaars.

Intellectuele training (11) Denken, je grootste vijand op de mat

Judo is training op alle terreinen van je menszijn, lichamelijk en geestelijk. Jigoro Kano zag in judo training op drie niveau's. Als laagste het lichamelijke, het midden niveau de intellectuele training, en het hoogste niveau de morele ontwikkeling. Logisch, als je bedenkt dat het doel van judo niet het eigen ik is, maar het welzijn van elkaar (ji-ta kyo-ei).

Eind vorig jaar schreef ik een serie blogs over judo als intellectuele training. Ik schreef daarin dat herinnering en vergelijking (kioku 記憶) en voorstellingsvermogen (sōzō 想像) instrumenten zijn om je judo te verbeteren. Je leert van je ervaringen en je fouten het meest. Een 'onervaren' judoka is niet voor niets een judoka met een lagere graad, kennis komt met de jaren.

Ik schreef een paar jaar geleden over zoiets in een andere Japanse krijgskunst: 

Kyūdō (弓道 , de weg van de boog) kent drie vormen van training (geiko): mitori geiko – de stijl en techniek van een gevorderde boogschutter “ontvangen met je ogen”; kufū geiko – het leren en memoriseren van de technische details en de geestelijke inspanning om ze te verwerkelijken; en kazu geiko – herhaling waardoor de techniek ‘gepersonifieerd’ wordt in iemands eigen schieten. 

Daarin zie je hoe deze intellectuele training wordt toegepast op de boogschutters. Maar deze zelfde 'weg van de boog' kent ook het gezegde: "Duizend of tienduizend pijlen, elke is nieuw."

En dat is de valkuil dus. We hebben in ons judo al zoveel gezien en meegemaakt. Dat maakt ons waakzaam en geeft ons inzicht en gevoel wat we moeten doen. Maar ook maakt het de geest minder open, vooringenomen, of zelfs bang. We kennen vergelijkbare situaties en gaan dan handelen volgens een patroon. Dat beschreef ik al eerder in het blog over openheid (tairyo 大渔) en dat is dus niet goed.

Wat is dan het leerpunt, wat moeten we dan doen met die intellectuele training? Het antwoord lijkt paradoxaal. Stoppen met denken. Dat is de ware ervaring.

Als je een vreemde taal gaat spreken, leer je die taal volgens een leermethode en die is intellectueel niet zo verschillend van de intellectuele training van het judo. Tenzij je het gewoon wilt leren door het te doen, en dus in een vreemd land te gaan wonen, via handen en voeten gaandeweg taal gaat overnemen (zoals kleine kinderen talen kunnen leren). Anders gebruik je een methode. Maar... als je in dat vreemde land gaat wonen en bij elk woord dat je hoort, spreekt, leest of schrijft, zit te denken of dat wel klopt... gaat het mis. Ik moest zelf eens een Latijnse tekst van buiten leren. Ik ken goed Latijn, en dus wilde ik dat leren door het grammaticaal te snappen en zo toe te passen. Een vriend leerde dezelfde tekst, en knalde het gewoon van buiten met slechts globaal begrip. Hij was sneller en foutlozer dan ik, tot mijn grote frustratie. Maar ik wist heel goed, dat mijn denken en analyseren me in de weg zat.

Ik merk hetzelfde op de mat. Als ik technieken leer, denk ik bij alles na, waarom. Ik wil het laten passen in grotere frames en via de Japanse namen de techniek echt kunnen snappen. Anderen die niet zoveel nadenken, leren de techniek vaak sneller en beter dan ik, gewoon omdat ze het doen zonder veel nadenken.

Wat ik daarmee wil zeggen, is niet dat intellectuele training dús zinloos zou zijn. Integendeel. We moeten dat doen, en ook leren toepassen als methode buiten het fysieke judo. Maar we moeten er in het alledaagse gebruik uiteindelijk ook weer van loskomen en automatisch, instinctief gaan toepassen. Zoals de geboren Japanner niet veel zal nadenken bij de taalkundige punten waar wij ons hoofd over breken, hij kan er mee spelen. Zo zal ook de judoka, na zijn rijke lessen, de kennis gaan toepassen in het moment van nu. Niet denkend aan zoals hij het eerder meemaakte, niet bezorgd over de toekomst of blessures, maar gewoon doen. Elke pijl is nieuw. Elke techniek is nieuw. Elk moment heeft zijn eigen uitdaging. Elke situatie zijn eigen antwoord. Elke vraag een eigen oplossing. We weten veel, maar kopiëren niet. 

Intellectuele training is een zegen, maar kan ook een kwelling zijn. Als we daardoor niet meer kunnen focussen op het nu, schieten we de pijlen uit het verleden, en winnen we niets voor de toekomst. Dan schiet de training het spreekwoordelijke doel voorbij...

De ander niet breken

Nog los van het feit dat ik het plaatje (gevonden op Facebook) erg mooi vind, is de begeleidende tekst ook erg fijnzinnig... "Je kunt jezelf niet repareren door een ander te breken".

We hebben in onze dojo en sportscholen een bovengemiddeld aantal mensen met een zwakker zelfbeeld, of allerlei psychische problemen, variërend van afwijkingen in het autismespectrum of allerlei andere gedragsstoornissen. Dat is bij elkaar een dampende chemische mix van mooie processen, maar ook van breekbare omgangsvormen. Er zijn judoka met een zwak zelfbeeld die door het judo enorm groeien, in zelfvertrouwen, weerbaarheid, innerlijke kracht en deugd. Deze judoka worden door het judo 'gerepareerd', of ze repareren zichzelf door een verbeterde levenshouding. Judo is een kostbaar middel tot opvoeding, zeker bij 'zwakkere' mensen! Jigoro Kano schijnt dat zelf te hebben ondervonden, want volgens de overleveringen was hij zelf alles behalve een sterke beer, wat hem ook mentaal heel wat deuken opleverde.

Wat daarbij dan vaak moeilijk kan zijn, is de delicate balans tussen het eigen groeiende zelfvertrouwen, en de juiste omgang met de ander. Het gevaar ligt op de loer van overcompensatie, of het gevoel van een loser in een winner te moeten veranderen. Dan kan de judoka die zichzelf hervindt, ook een genadeloos competitief wezen worden. Waarbij een andere zwakkere judoka dan het onderspit moet delven... in plaats van echt partner te zijn.

Het is altijd goed om bij elke stap vooruit ook om ons heen te kijken, en te zien of onze eigen vooruitgang anderen zou kunnen beschadigen, of sterker nog: in hoeverre onze vooruitgang ook altijd tot doel heeft om ook de ander te laten groeien. Soms kan de competitiedrang het wel eens winnen van het saamhorigheidsgevoel, helaas...

Succes en geluk

Albert Schweitzer zei eens: "Succes is niet de sleutel tot geluk. Geluk is de sleutel tot succes. Als je houdt van wat je doet, zul je succes hebben."

Onze maatschappij is resultaat-gericht. Succes is economisch gedefinieerd: winstmaximalisatie. Je bent een winner of een loser, en dat laatste is slecht. 

Ik ken diverse kunstenaars, in allerlei vormen. Muzikanten, beeldende kunstenaars, echte artiesten. Natuurlijk krijgen sommigen een deuk als ze afgekraakt worden in een recensie, vooral echter omdat kunstenaars gevoelige mensen (moeten) zijn. Wat dan gekwetst wordt, is niet het product als zodanig (het muziekstuk of schilderij) maar het gevoel wat ze er in gestopt hebben. Toch is er ook een kunstopvatting die zegt 'l'art pour l'art', dat wil zeggen: kunst is er omwille van zichzelf. Het hoeft geen ander doel te hebben dan zichzelf te zijn, en al zeker geen commercieel of economisch nut te hebben. De wetten van 'normaal' succes gelden dan ook niet. Het kost meer dan het opbrengt en qua economisch nut dient het tot niets. Maar... de kunstenaar beoefent het met passie. De muzikant 'traint' zich helemaal suf, elke dag uren aan zijn instrument. Hij is gelukkig als hij dat doet, ook al hoort niemand anders dan hijzelf hoe het klinkt. De schilder vult doek na doek, misschien wel zonder ooit één werk te verkopen of te exposeren. Maar hij is gelukkig als hij schildert, omdat hij er van houdt.

Zo is ook judo een kunst omwille van de kunst. Het gaat er niet om dat een judoka succesvol is, of scoort. Niet het succes maakt hem gelukkig, maar wél zal hij beter presteren als hij dat doet als gelukkige mens, vrij en ontspannen. Althans - zo zou het kunnen zijn. Veel judoka zijn in dat opzicht net zo 'commercieel' als sommige 'kunstenaars', onvrij en gestresst. Maar wat brengt ze dat eigenlijk? Euforie en vreugde misschien als men tijdelijk ongeslagen kan blijven. Maar ook diepe frustratie en verdriet bij verlies of aanhoudende blessure. Terwijl juist in die laatste omstandigheden de liefde voor het judo zou kunnen bijdragen aan het herstel... 

Judo zou veel meer een gevoel mogen zijn, een passie. Een kunst dus. Het moet helemaal nergens toe dienen, behalve dat de judoka leert zijn energie goed te gebruiken ten dienste van anderen. Maar succes? Pft! Het nastreven van succes kan het gevoel en de passie doden als je niet oppast. En dan heeft uiteindelijk niemand iets gewonnen. Je wint meer als je eerst streeft naar geluk en zó traint. Schweitzer heeft gelijk. Gelukkige mensen doen het beter en succes alleen maakt niet gelukkig. Passie wel.

Zegeningen van een cultuur zonder tradities?

Het weblog GeenStijl staat bekend om zijn provocaties en de aanvallen op alle vormen van religie, vooral als dit de cultuur beïnvloedt. Christelijke waarden zijn 'achterlijk' en gelovigen worden spottend 'gristengekkies' genoemd. Moslims zijn helemaal erg, want als de sharia je leven moet bepalen, heb je helemaal geen vrijheid meer:

Simpel, zolang diverse facties in een land Allah en de sharia als autoriteit beschouwen en niet het democratisch proces, ontstaat er een krachtveld waarin een vredige status quo onmogelijk is. En helemaal als de religieuze autoriteit ook nog een onderhevig is aan diverse sektarische interpretaties, die allemaal strijden voor hun eigen gelijk. Democratie die aan banden ligt van eeuwenoude tradities, rituelen en religie is een kreupele democratie, waarin gewelddadige machtspolitiek zich kan nestelen en groeien tot een allesvernietigende tumor.

Enkele weken geleden hield het shockblog dus een tirade tegen de zogenaamde 'Arabische Lente' met bovenstaande woorden, maar daarbij betrok men ook het voorbeeld van Japan. En dan is het interessant voor dit weblog.

De Arabische Lente. Wat een romantisch sprookje had het moeten worden. Helaas is de politieke, religieuze en democratische praktijk een ander verhaal, met als mensonterend dieptepunt momenteel de situatie Syrië. Dit is wat er gebeurt als je moderne, westerse politieke structuren (democratie) probeert toe te passen zonder de anachronistische culturele en religieuze tradities uit het politieke domein te weren. Een explosief spanningsveld. De natievorming in Europa stond bol van oorlogen en rebellie die voortkwamen uit halve democratieën die makkelijk exploiteerbaar waren. Of denk aan de Meijiperiode in Japan in de late 19e eeuw, waarbij westerse politieke systemen werden geïmplementeerd en industrialisatie en economische modernisering plaatsvond, maar waar oude Japanse tradities werden misbruikt door bepaalde facties om het volk alsnog te onderwerpen aan een oligarchie met een goddelijke keizer aan het hoofd. Een periode vol complotten, rebellie, moordaanslagen en intriges. Het kostte een oorlog met China, een bloederige oorlog met Rusland en een destructieve oorlog met de hele wereld voordat Japan onder begeleiding van de Amerikanen in staat was haar culturele en religieuze tradities los te koppelen van het politiek systeem. Iets wat in de Arabische landen ook zal moeten gebeuren. 

Ik neem aan dat meneer JohnnyQuid niet suggereert dat men dezelfde massavernietigingswapens moet gebruiken (als in Japan destijds) om het publieke domein of politieke systeem te veranderen. Maar goed.

GeenStijl weet mogelijk niet dat de Meiji-periode in 1912 al afgelopen was, en niet in 1945. En dat Japan in de jaren 20 ook al een (wankele) democratie kende in de Taisho-periode. Maar goed.

Nog los van de vraag of de GeenStijl-redacteur niet wat doorslaat in zijn haat tegen religieuze cultuurvormende tradities (waarmee hij inzake Japan de plank wel wat misslaat) denkt hij wél een punt te hebben, dat democratie zoals men dat tegenwoordig verstaat, en dus een moderne samenleving, niet kan bestaan als op de achtergrond een heel andere cultureel systeem in het publieke domein aanwezig is. Zozo, de Gedankenpolizei heeft beslist dat de vrijheid gediend is met het verbieden van onwelgevallige (archaïsche) cultuur en gedachtegoed in het publieke domein?

Daarom ben ik het ten diepste oneens met de onderliggende gedachten van GeenStijl. Het voorbeeld van Syrië en de Arabische wereld is het bewijs daarvoor. Natuurlijk is het onmogelijk om daar democratie in te voeren. Maar... moeten we dat dan wel willen? Waarom? Wie zijn wij in ons land om met een opgeheven vingertje te eisen dat men in andere landen de eigen cultuur (al dan niet gevormd door religie) moet wegdoen voor het hoogste doel: democratie? Hallo, hebben de mensen daar zelf nog iets over te vertellen, het volk bepaalt toch zelf wat het wil? Wat zouden wij er van vinden als bijvoorbeeld een islamitisch land zou zeggen: het wordt tijd dat Nederland bij de islamitische tijd wordt gebracht, moeten ze alleen die achterlijke seculiere cultuur eerst wegdoen. Wat zou de Al-Jazeera-variant van GeenStijl over ons land zeggen, denken ze?

Judo en tradities

Het is zeker waar dat Japan eind 19e/begin 20e eeuw in feite maar half moderniseerde. Ook na die eerder genoemde Meiji-periode. Dat zien we goed aan de geschiedenis van het judo. Jigoro Kano probeerde een moderne en opvoedkundige weg te schetsen, gebaseerd op oude tradities, maar wel met een nieuwe cultuur. Hij werd niet begrepen, met als gevolg dat hij zijn hele leven moest strijden met militaristische tendensen die zich meester maakten van zijn weg. Het was niet mogelijk om judo op te zetten, los van het bestaande systeem. Dat had zeker zijn nadelen.

En zo komen we bij het punt van Japan en de tragiek van Jigoro Kano en zijn judo. 

Kano was vol van westerse idealen. Behoorlijk verlicht en voor zijn tijd zeer vooruitstrevend.  Hoe meer hij van die westerse idealen in zijn judo stopte, hoe meer weerstand hij ondervond. Maar ook hoe meer de dubbelheid zichtbaar werd, als hij daarbij ontwortelde van zijn eigen Japanse cultuur. Hij bleef tot zijn dood de trotse Japanner, en zo ook nationalist. Hoewel hij bliksems goed inzag dat dit op gespannen voet stond met zijn idealen, zeker zoals het Japan van de jaren 30 zich ontwikkelde, als partner van nazi-Duitsland, hét ultieme voorbeeld van een systeem wat alle technologische vooruitgang in dienst stelde van het tegenovergestelde van menselijk welzijn en democratie...

Uiteindelijk werd na de oorlog (en na de dood van Kano) ook het judo 'gepacificeerd', d.w.z. van een opvoedingssysteem met traditionele wortels, tot een ongevaarlijke sport met louter nog ceremoniële wortels. Jazeker, wat GeenStijl zegt is waar. De westerse (lees: Amerikaanse) overwinning heeft de Japanse tradities de nek om gedraaid en teruggedreven in het privé-domein van de ceremonies en vriendelijke levenbeschouwelijke ideeën, en zo ook het judo fundamenteel veranderd.

Waarde(n)loos systeem

Ik vraag me daarom ook sterk af, of men in het moderne Japan nog wel kan terugvinden wat judo oorspronkelijk is geweest. Een stuk van de vorm en de mentaliteit is bewaard gebleven. Het Japanse volk heeft nog steeds een eigenheid. Maar. De 'Amerikaanse democratie' heeft het land overgenomen, d.w.z. incl. de ijskoude commercie en een eigen maffia-netwerk. Net als het judo daaraan ten prooi is gevallen.  Japan is een ultra-modern land geworden, los van zijn wortels. De geest van de Meiji-periode (en daarna) is gedood. Het Kodokan judo is daarom ook in dezelfde lijn IJF-judo geworden. 

In de Arabische wereld gaat het omwentelen zeker niet lukken, tenzij opnieuw met atoomwapens wellicht. Hoe erg de verschrikkingen ook zijn, en hoe dwaas leiders en volken ook kunnen zijn, het winnen van een oorlog verwarren met het nieuwe imperialisme van een vreemde cultuur, is mijns inziens geen zegen. Wat GeenStijl promoot, een universeel democratisch systeem (?) zonder eigen cultuur en religieuze wortels, is letterlijk en figuurlijk een 'waarde(n)loos' systeem. En als dat moet worden opgelegd van boven, ook zeker zo totalitair als de systemen die het vervangt.  Ook seculier denken kan 'in naam van de vrijheid' ideologisch worden en mensen onderdrukken. Niet zo vreemd dat alle moslims wereldwijd strijden tegen dit seculiere imperialisme.
Japan heeft gecapituleerd na twee atoombommen. Ja logisch. De trots werd gebroken, de cultuur (kort door de bocht gezegd) verengd tot thee schenken, bloemschikken, sushi en judo. Wat we beoefenen en wat we kunnen zien als we in Kyoto e.o. de tempels bezoeken, is slechts nog een schaduw van een eeuwenoude cultuur. Maar dat een eigen cultuur heel het leven zou mogen bepalen, is politiek onwenselijk geacht en dus vernietigd. Van het publieke domein verdreven naar het privé-domein. Judo niet als totale en vormende levensweg, maar hooguit een hobby.

Maar goed, zo zijn we in Europa zelf ook bezig. Onze wortels worden ook opgeofferd aan de macht van Brussel. Cultuur en religie zijn iets voor het privé-domein en mag een land niet meer vormen, want dat is tegen de Europese geest. Zielloos. Nou ja. In die zin past het vrij karakterloze aspect van het IJF-judo weer heel goed bij onze eigen cultuur, of beter gezegd: de resten daarvan. Aan Japan zien we wat ons voorland is.

mijnjbn.nl

Laat ik ook eens wat positiefs schrijven over de JBN. Omdat het kan. "De Club Centraal" is als systeem door mij veelvuldig op de korrel genomen. Zeker omdat het tot nu toe erg werd gepresenteerd als een verkapt ledenwervingsprogramma. Maar ik word daar milder over gestemd als ik lees dat zelfs de JBN-directeur, Theo Fledderus, na een behoorlijke randori in "het hol van de leeuw" (zoals hij het district NH durft te noemen) heeft afgetikt toen de collectieve armklem te stevig zat:

"Omdat we zo in discussie raakten kwam niet duidelijk uit de verf dat wij besloten hebben om niet langer via de weg van het aanscherpen van regels de clubs te dwingen om hun leden op te geven. Iets wat in onze statuten staat maar in de praktijk nog lang niet het geval is. Dwingen via regels werkt niet. We willen juist dat het vanzelfsprekend is dat je lid bent. En dat mensen er om gaan vragen omdat ze merken dat het je veel kan opleveren. Want als het zover is versterken clubs en bond elkaar!

Daarom zijn we bezig met “De Club Centraal” en ontwikkelen we steeds meer zaken die ervoor zorgen dat we de judo scene tot een echte community gaan uitbouwen van mensen met passie voor hun sport, die die passie graag met elkaar delen!"

Ik kan het altijd waarderen als judoka zo verstandig zijn om op te geven en af te tikken in plaats van je vol trots het ziekenhuis in te laten wurgen, dus chapeau voor zoveel verstandigheid! Kortom: de verplichting van de ledenopgave is van de baan. Goeie zaak. Niet dwingen maar overtuigen, zo hoort het, en nu kan de JBN dus bewijzen wat de meerwaarde is. Hajime en laten zien dus! Moge de beste winnen.

Wat gaat ons “De Club Centraal” dan opleveren? Ook daarvan kunnen we op de site iets vinden. Het is veel meh over een 'bonus', het door mij al eerder beschreven 'keurmerk' en enkele niet werkende links over een verzekering en een toernooisysteem wat nog niet in functie is. Maar hé, daar werd mijn oog getroffen op een link die het wél doet: een https-persoonlijke profielpagina 'mijnjbn.nl'. "uw eigen profielpagina met uw eigen gegevens, het laatste nieuws en in te richten naar uw persoonlijke voorkeur." Kijk eens aan!

Mijn JBN

Het werkt. Ik heb meteen mijn oranje lidmaatschapskaart gepakt en een account aangemaakt, die inderdaad prompt te activeren is.

Nu moet ik op dit weblog toch wel even reclame gaan maken. Want... ik surf wat rond en kan ook spieken hoeveel leden van onze sportschool in sportlink zijn aangemeld. (Haha) Je kunt ook namen aanklikken en dan zie je wat informatie. Ik zoek wat nieuws, maar dat lijkt nog niet echt boven het pilot-gevoel uit te stijgen. Het moet nog groeien. Ik geloof dat ik ook de eerste ben die een avatar heeft geüpload, want verder heeft iedereen nog het anonieme poppetje. Maar je kúnt er in theorie wat van maken. Men kán er een community van maken, de software maakt wel wat mogelijk. Alleen... ik zou wel eens willen weten hoeveel JBN-leden weten dat dit bestaat. En zonder actieve leden is er geen community maar alleen een database. Dus...

Het is goed als de JBN zoiets opzet, echt waar. Alleen nu inhoud toevoegen en de leden wakker maken. Hoe dat moet, dat lijkt nog 'onderwerp van studie' zullen we maar zeggen. Een begin is gemaakt. Nu zorgen dat het jonge plantje begoten wordt en in leven blijft. 

O ja, en als men aan de database iets wil doen: laat de software de geboortedatum nemen om de leeftijd te peilen. Ikzelf, en nogal wat mensen die ik ken, zijn in het systeem een jaar ouder dan we zijn. Want de software zet 'leeftijd' alleen via het geboortejaar, zo te zien. Tsja...

Gooi de kinderschoenen uit, mijnjbn, en hajime!

Ademhalingsoefeningen

De video hieronder, van een training waarbij een blaasorkest leert ademen, heeft zeker iets waar we ook als judoka wat mee kunnen.

Het is zeker zo dat onze hele lichaamshouding van eminent belang is bij het judo, ons postuur, onze energiebron. Het is dan heel gemakkelijk en ook wat goedkoop als we zeggen dat onze energie en balans uit de hara komt (de onderbuik) als we ons niet realiseren dat daarbij de relatie tussen de buik en de longen cruciaal is. 

Ik ben zelf astmatisch aangelegd dus ik weet wat er gebeurt als je zuurstoftekort hebt. Dan trek je je schouders omhoog en ga je je borstkas gebruiken voor de ademhaling. Alles verkrampt. En dan sta je ook niet goed meer op je benen, dan kun je zo omvallen.  Als ik buiten adem was/ben, moet ik van de mat af, niet alleen omdat ik alle energie mis, maar ook omdat het mijn hele lichaam uit balans brengt.

Veel judoka ademen echter ook niet goed als ze geen astma hebben.  Want ze ademen niet bewust, zijn er niet op gefocust. We doen maar wat eigenlijk, zo lijkt het. We krijgen wel aangeleerd om een ademstoot te geven als we veel kracht moeten zetten, en van nature doe je dat al wel, maar waar die adem vandaan komt en wat de relatie is tussen het hele lichaam? Voelen we aan dat we ook over de mat bewegen vanuit een balans die uit de buik komt, die drijft op de adem? Voelen we dat onze hele positie en zelfs de mentale kracht er vandaan komt? Aikidoka doen dat beter en bewuster, en andere budo ook. Daar is men zich veel meer bewust van balans en beweging, in relatie tot je centrum, je zwaartepunt, je hara... en de wijze van ademen. (Ook al doet men er soms wat esoterisch over, als men het heeft over ki...) Ik herinner me alleen al de aikido-taiso waarin dat element standaard ingebouwd is. De ontspanning van elke techniek kan men voelen, ook aan de wijze van ademen en bewegen, gestuurd door de buik-ademhaling. Goede ademhaling maakt ontspannen, dat is zo. Elke arts weet dat mensen die in paniek zijn, moeten bijkomen door 'rustig ademhalen'... Staan wij als judoka vaak niet hartstikke 'strak' en stijf?

Wat doen we als judoka? We kunnen van de blaasorkesten leren hoe belangrijk het is om goed met longen en lichaam om te gaan. Een trompettist produceert geen noot zonder goede ademhaling. Een judoka wel een goede techniek zonder? Ik geloof er niks van.