Kodokan kata Amsterdam vandaag

Vandaag mijn 'kogi' gehouden bij de Judo Academie Amsterdam - de tekst daarvan komt zondagmorgen online - en ik moet zeggen: wat een fijne kata-bijeenkomst was dat weer! Allemaal enthousiaste kata-liefhebbers, een heel groot deel hogere danhouders, en zelfs een paar tieners met nikyu en ikkyu die probeerden zich te concentreren op het Gonosen-kata. Een enorme groep judoka bij elkaar rondom kata, en dat is voor Nederland (en daarbuiten) redelijk uniek. Petje af voor de organisatie in Amsterdam, dat ze dit zo professioneel en succesvol kunnen doen. En dank aan Koen dat hij me overhaalde om een lezing te houden. Ik denk zelf al snel: wat moet ik als eenvoudige ikkyu-judoka nou les staan te geven aan mannen met 6e dan en hoger, maar na de leuke reacties en interessante gesprekken naderhand, weet ik nu wel beter...

Goed dat men dus op zulke dagen ook ruimte inbouwt voor theoretische lezingen. Dat is echt in de geest van Jigoro Kano die op het einde van zijn leven meer lezingen gaf dan op de mat stond. Nu hoeft het ook niet zo extreem, maar Kodokan judo bestaat nu eenmaal uit vier elementen: kata en randori, kogi en mondo. Dat de randori er dit weekend wat bekaaid van af komt, soit. Dat doen de clubs al genoeg. 

Na mijn lezing was er dus ook even gelegenheid voor mondo, maar de tijd was krap helaas. Genoeg feedback echter om te merken dat het verhaal wel in de geest van het gehoor was.

go no sen in de dojo

Verder nog een stukje gezien dus van de Gonosen-kata training. Wel interessant, maar ik ben toch wel blij dat ik me eerst op de twee echte Kodokan randori-kata kan concentreren. In feite is het een serie overnames systematisch oefenen. In de theorie van wat kata is (zoals ik op de lezing ook verder uitwerkte) past het heus wel en mag het ook zeker de naam 'kata' dragen. Maar om nou te zeggen dat het héél bijzonder is... mua. Wat niet wil zeggen overigens dat ik dit kata niet zou willen leren, wat ik zag is wél heel leuk om te doen. Als ik een partner mee had gehad, had ik dat zeker wel mee willen doen.

Al met al dus een reuze leuke judo-dag, die hooguit verstoord werd door de ellendige treinverbindingen in dit land. Vreselijk zeg ! Dat NS toch wegkomt met zoveel uitvallende treinen, storingen, rennen van het ene perron naar het andere, en vooral waardeloze informatie aan reizigers. Ik reis bijna nooit met de trein, en als het zo blijft, wordt de volgende keer pas: volgend jaar naar Amsterdam rond deze tijd. Hopelijk dan lekker echt meedoen met minstens twee kata. :)

Nage no kata op zijn smalst

Iedereen mag zichzelf een mening vormen over onderstaande video, waarin een 7e dan judoka van 64 jaar oud Nage no Kata doet.

Ik wil niets zeggen over de technische vaardigheid van deze Koreaan, die volgens zijn eigen pupil "unbelievably strong and agile. A true old school judo master" is...

Wat ik wél ongelooflijk vind, is het gegeven dat hier een optreden gegeven wordt voor publiek, waarbij de 'sensei' met zijn rood-wit geblokte band geen enkele aandacht heeft voor etiquette en reigi. Tori beweegt als een boer die een kruiwagen gaat lossen. Hanon op het Judoforum zei er over: "alsof hij ging schieten in een Western" en "nul interesse, ik wachtte er op dat hij een sigaret zou opsteken."

En de geoefende judoka ziet natuurlijk de fouten, ook bij uke. Allemensen zeg, hiermee slaag je in ons land niet voor shodan, laat staan dat je met een spoorboom om je buik nog zoveel fouten mag maken. Dat uke soms stuitert bij zijn ukemi is de fout van uke, maar ook van tori die werpt als een boer.  Aargh, wat een lelijk kata!

Maar wat het aller, állerergste is: uke in blauw judogi. Nee ! Wie doet nu zoiets ? Niets van begrepen... :(

Andere of aanvullende commentaren zijn welkom.

Kōgi 講義

Komende week ga ik op de Kodokan Kata Cursus in Amsterdam een voordracht houden over de 'esthetiek van kata', en in het bijzonder de levensechte schoonheid van twee judoka die de modellen uitvoeren, hetgeen wat anders is dan choreografie. Vrijdagmiddag mag ik aan de bak.

Deze voordracht zal ik daarna als kōgiroku 講義録 ook op dit weblog presenteren. Pardon? Als wát? Als kōgiroku.

Het woord kōgiroku is uiteraard afgeleid van kōgi 講義 waaraan dan toegevoegd is het kanji 録 (roku) wat alles kan betekenen wat onder copyright valt: schriftelijk, op band of video, met smartphone of gewoon in steno. Ja, en kogi is ‘voordracht, les’.

Kō 講 betekent als kanji alles wat met les te maken heeft. (Daarnaast heeft het een betekenis van ‘verbond’ zoals in 講和 kōwa (vrede sluiten) of  講和条約 kōwa jōyaku (vredesverdrag) iets wat zeker bij Kano meeklonk in zijn woordkeuze, hij streefde immers naar wa/harmonie in alles!)

Maar wij kennen het uiteraard van het woord Kōdōkan 講道館, letterlijk: de plaats (kan) waar de weg (do) wordt geleerd (ko).

Waarom dan nog dat achtervoegsel ‘gi’?

Kogi is in het Japans niet iets vrijblijvends. Het kanji gi 義 wordt gebruikt in allerlei verbindingen, mag niet verward worden met ons judopak, ‘gi’, want dōgi (道着) heeft dus een ander kanji! Wel is het verwant met  reigi 礼儀 , wat goed te zien is: het tweede kanji ‘gi’ 儀  verschilt slechts zeer weinig van 義. Het gaat om een diepere betekenis, zoals uit de woorden 談義 dangi (boeddhistische preek), en 道義  dōgi (moreel principe, betekenis van de weg, en dus niet judopak!), 通義  tsūgi (universeel principe/betekenis). En bij woorden gaat het om de juiste betekenis zoals in 訓義  kungi (uitleg van kanji) en 語義  gogi (de betekenis van een woord).

Dat Kano het woord kogi gebruikt, en niet alleen ‘ko’ of ‘kowa’ (講話) wat hetzelfde betekent (les), zegt iets over de laag die Kano in zijn lessen wil stoppen.

Als Jigoro Kano dus kogi als één van de bouwstenen beschouwt van het hele judo-onderricht (naast kata, randori en mondo) is dat niet voor niets. De juiste betekenis van het judo moet niet alleen op de mat worden getoond, maar ook geanalyseerd en onderbouwd worden. Wetenschappelijk en overtuigend. Een les die niet slaapverwekkend of vrijblijvend is, maar de principes bij het fysieke verhaal overdraagt. De morele lading die het intellect van de judoka uitdaagt en prikkelt. Juist ja, zonder kogi geen echte complete opvoeding in het judo.

Wie met die gedachte de werken van Jigoro Kano bekijkt, snapt waarom deze man continu bezig was met geven van lezingen. Dat was voor hem zeker zo veel judo als op de mat staan.

Nog vragen? Dan is het tijd voor mondo !

We zullen het vrijdag gaan meemaken...

Goed van de Judo Academie Amsterdam dat ze voor dit onderdeel van het judo een plaats inruimen op hun kata-driedaagse. Ze hebben het principe van de stichter goed begrepen. Nu nog de gewone dojo. Want daar wordt veel les gegeven, maar weinig aan voordracht gedaan. Een eenzijdige judoles dus…

Zo, en nu ga ik dan maar eens wat aan  kôgi no junbi o suru (講義の準備をする) doen. Voorbereiden !

Talententraining en goede judoka?

Centrale randori training

Het trainingsseizoen staat weer voor de deur en ook op de gecentraliseerde trainingscentra lopen de coaches zich al warm. Want wie niet komt, mag niet meedoen met interessante wedstrijden - en dus komen alle 'talenten' wel opdagen. 15, 16 17 jaar, kómen! Want de JBN eist het.

Wat wordt er nou toegevoegd aan het grote talent? 

That's the question!

Cichorei Kano schreef daarover op 26 juli jl. in een draad op het Judoforum een onthutsend helder verhaal:

Veel van wat elite judoka doen, tenminste gedurende centrale trainingen, of met de nationale teams en bij trainingsstages is randori, een deel tachi-waza en een deel newaza. Maar, de randori van elite judoka is over het algemeen geen randori, maar "competitie zonder een aanwezige scheidsrechter". Het effect van de manier waarop ze deze vorm oefenen, is vooral 'conditioneel', meer dan 'technisch'. Geen twijfel dat deze trainingen hun nut bewijzen in termen van resultaat, maar die resultaten zijn waarschijnlijk meer voortgekomen uit vooruitgang in conditie, strategie, controle, ervaring, dan als vooruitgang in motorisch functioneren of techniek. Nog sterker dan bij randori kun je zien hoe dit werkt bij de manier waarop de meerderheid van de elite judoka uchi-komi doet; de manier waarop ze dat doen is steeds méér een conditie-oefening dan een oefening in motorische vaardigheid. Dat is niet anders in newaza. Daarnaast proberen veel elite judoka te proberen om te scoren met een beperkt aantal (vaak slechts één of twee) tokui-waza. Dat kan wel heel goed werken bij het bereiken van het doel: winnen, maar het is van zeer beperkte invloed op het verbeteren van algemene 'technische vaardigheid'.

Wow, dat is wel even in de spiegel kijken zeg!
Ik wens alle judoka een mooi wedstrijdseizoen en veel fijne trainingsuren op hun JTC. Maar met de woorden van Cichorei Kano in gedachte, bedenk ik dan maar dat ze misschien door hard te trainen succesvolle judoka worden, maar niet per se goede judoka. 

Pakkend judo?

Vandaag eens een blog over judo-op-de-mat in plaats van judo-in-je-houding. Het seizoen op de mat staat weer voor de deur (hoera) dus...

Laatst deed ik een leuke randori met en wedstrijdjudoka en na binnen tien seconden voelde ik wat ik zo vaak zie: een pakkinggevecht. Aanvalshouding alsof je de ander wilt bespringen zoals op onderstaande foto. Pak ik hem of pakt hij mij? Grrr wie is de leeuw?

Maar als je dan eindelijk het initiatief naar je hebt toegetrokken, wat doe je dan? Kun je aanvallen? Voel je de debana voor een mooie techniek? Hmmm nou, eerlijk gezegd zie ik meer dat judoka zich proberen te bevrijden uit de sterke vingers van de ander, je losrukken. Niet aanvallen maar verdedigen, wegkomen als prooi. En in ieder geval: houd hem op afstand, zorg dat hij je niet echt kan pakken!

Wat voel je op zo'n moment? Ik vermoed geen debana, maar kracht...

Op deze veilige afstand zijn alleen wat beentechnieken geschikt natuurlijk, want al die mooie uchikomi waarbij tori diep indraait... vergeet ze maar rustig met deze anti-tank afstand tussen beiden.

En pas op hoor om dichtbij te komen! Want je partner kon wel eens zo sterk zijn dat hij je gewoon uittilt als je een techniek inzet. En als je het lokaal niet leert, leren de 'Russen' het je wel als je verder komt. Genoeg fitnessen en de ander is een veertje in je handen.

Waar zijn dan de mooie jaren gebleven van de kleintjes, die nog eens lekker de ander om de nek pakken met een kubi nage of de ippon seoi nage die ze net hebben geleerd. Ze zijn niet bang voor elkaar, grijpen gewoon meteen vast, en o ja ze zijn snel uit balans en liggen misschien meteen. Maar ze houden niet af, en leren elkaar te voelen. Judo is mooi, maar soms vooral de kleine flexibele lichamen van beginners. Als ze groot en sterk worden, wordt de zachte weg steeds harder en sterker, en wordt de partnerschap van de 'vriendjesworp' het pakkinggevecht en het 'blijf uit mijn buurt of ik til je op'...

Mooie foto's van (c) Eric van den Brink!

Eindelijk

Wat iedereen natuurlijk kon verwachten na het smadelijke debacle van de Olympische ploeg, en na wat ik en anderen al eerder analyseerden hier: Cor van der Geest stopt er mee. Nieuwsbericht van de JBN hierrrrrrr.

Feestmuziek nu !

Cor houdt de eer aan zichzelf. Heel netjes. Dan kan JBN-voorzitter Jos Hell ook netjes waarderende woorden uitspreken. 

Uiteraard heeft dit helemaal niets te maken met de prestaties op de Spelen. :P

En nu zoeken naar een opvolger. Ik ben benieuwd. Zal men nu eindelijk gaan kiezen voor iemand die niet expliciet verbonden is met Kenamju? Het mag wel gezegd worden: DIT is het moment om te ontvlechten en het Nederlands judo weer terug te brengen waar het hoort: bij de clubs. Tijd om kwalitatief goede plaatselijke coaches niet langer keihard voor het hoofd te stoten door ze overal aan de zijlijn te plaatsen. Tijd om te stoppen met politieke spelletjes en gewoon eerlijk te zijn. Daarom is het ook goed als de scheidende directeur niet over zijn graf mag regeren. Wat zeer ingewikkeld zal zijn...

Niet omdat daarmee enig belang voor mijzelf gediend wordt - ik ben geen lid van de JBN en heb geen enkele intentie dit te worden - maar puur omdat nu de talentvolle judoka de dupe zijn van een machtsspel. Daaraan kan nu, met verstandig beleid, een einde worden gemaakt. Want wat van der Geest zegt, dat de talenten afhaken omdat er niet genoeg geld in wordt gepompt en geen "hoofdsponsor" is, is natuurlijk maar de helft van het verhaal. Het wordt tijd dat al die mythen nu verdwijnen. Eindelijk...

Muren of windmolens?

Op Facebook kwam ik dit Chinese Spreekwoord tegen: "Als de wind aanwakkert, bouwen sommigen muren, anderen windmolens." 

Ja, zo hebben ook wij Nederlanders eeuwenlang energie weten te halen uit de lucht. Leven van de wind, letterlijk. Natuurkracht. Je er niet tegen verzetten, maar meegeven en er van profiteren. De weg van jû als broodwinning. Energie opwekken noemen we dat !

Zeilers weten ook hoe waar dat is. Overal komen met alleen de wind als energiebron. Geweldig!

Judo is overal. En het zit ook in onze genen. Niet alleen om de Beemster droog te houden, maar ook nu nog stroom op te wekken. 

Toch snappen we de vergelijkingen uit de natuur niet als we gaan judoën, zo lijkt het. We gebruiken de energie die op ons afkomt niet, we gaan die met volle energie tegen zitten te houden of ontwijken door wat een collega-blogger terecht 'shidoën' noemde, of we vallen maar aan tot we er bij neervallen. Seiryoku zenyo?

Stel je voor ! Het waait en wat doen we? Heel hard terugblazen ! Ieder weldenkend mens zal vragen of je gek bent.

Stel je voor ! Het waait en de molenwachters in de de Beemster of Kinderdijk zetten de wieken stil en gaan met natte voeten zitten.

Stel je voor ! Het waait niet en je gaat met de hand de wieken bewegen.

Stel je voor ! Op de mat doen we dat wel ! Keihard weerstand bieden en muurtjes bouwen, keihard passief doen, keihard in het wilde weg aanvallen.

Het wordt hoog tijd dat we bij elke techniektraining meer aandacht gaan hebben voor de aanval van de ander en dáár op reageren. Energie opwekken uit wat de partner doet. Aikidoka weten dat beter dan judoka. En molenaars weten dat ook. Als de wind opsteekt, gaat het werk pas beginnen, niet eerder en niet later. De molenaar kent het precieze samenspel van wind en winst...

In geestelijk opzicht geldt dit overigens ook zo. Je kunt je verzetten tegen het leven en tegen alles wat tegenvalt. Een echte judoka gaat ook mee op de veranderingen van het leven, als waren het golven waar de surfer overheen vliegt. Hakken in het zand kost al je energie. Laat los... durf mee te geven, en het zal je aan winst niet ontbreken.

Rust langs de mat

Heksenketel

Het is uiteraard overdreven om van een judo-tatami een soort heilige tempel te maken waarin alleen het schuiven van voeten over de mat hoorbaar is, maar eerlijk gezegd vind ik het wel wat hebben. Zoals dat bij aikido is. Tijdens de oefeningen geen geklets. Hoort gewoon bij de reigi denk ik. Uiting van innerlijk respect voor wat je doet.

Bij veel trainingen in de dojo is het op de mat al een geklets van jewelste. Eerlijk is eerlijk, ik doe dat soms zelf ook. Ga niet de monnik uithangen als anderen op de kermis lijken te zitten. Maar oh wat zouden de judo trainingen anders zijn als iedereen gewoon de snaveltjes dicht moest hebben.

Bij wedstrijden is dat niet anders. De sporthallen waar de judoka hun onderlinge test doen, de shi-ai, vragen uiterste concentratie van de witte en rode banders, want het is een heksenketel waar rust, reinheid en regelmaat niet lijken te bestaan. Als je geen adhd had, zou je het er krijgen. Maar... op één punt komt er na 1 september verandering. De coach.

JBN: silence please!

De JBN heeft in haar oneindige wijsheid (Achtung: Ironie!) niet alleen bekend gemaakt dat ze de IJF wedstrijdregels gaat hanteren voor het oproepen van de 'witte judoka' als eerste en de 'smurf' als tweede (zie blog van vorige week) zonder overigens de diepe reden te vermelden. Maar ook worden de coaches aangepakt.

Nee, niet alleen dat het coachje-pesten vrolijk doorgaat, want licenties, bandjes, extra betalingen, limieten, regeltjes, etc. zijn voor de plaatselijke coach zo ongeveer net zo leuk geworden als het aanvragen van een verblijfsvergunning voor een Irakees, maar dat terzijde. Nee, er is nu besloten dat hij voortaan zijn mond moet houden tijdens de wedstrijd, tenzij de scheidsrechter matte roept. Wat we tijdens de Olympische Spelen dus al zagen, en waar een Koreaanse coach ook werd weggestuurd toen hij zijn muiltje opendeed tijdens de match. Nou, laat de coaches vooral hun mening daarover ventileren in de comments (hint hint) maar ik vind het een prima idee. 

foto (c) Eric v.d. Brink

Op advies van de Nationale Scheidsrechters Commissie Judo (NSCJ) is de internationale regel, waarbij alleen tijdens mate aanwijzingen gegeven mogen worden door coaches, ingevoerd in Nederland. Tijdens de wedstrijd mag de coach verbaal de deelnemer alleen toespreken of non-verbale aanwijzingen geven gedurende de periode waarin de wedstrijdtijd tijdelijk is gestopt (‘mate’). Deze regelgeving geldt voor alle leeftijdscategorieën. (bron: JBN)

Heerlijk zeg

Natuurlijk is het op zich niet meer dan normaal dat de JBN de regels van de internationale toernooien volgt, maar wat zal me dat een rust geven zeg. Laat me voor één keer enthousiast zijn over JBN beleidsbepalingen... Nee, het is goed. Rust in de tent. Bovendien, laat de coaches vooral de judoka moed inspreken vóór de wedstrijd, maar zoals een bekende sensei eens heeft gezegd: uiteindelijk ben je als judoka tijdens de match helemaal alleen op de wereld mat en dát is juist de ultieme test. Steeds maar moeten luisteren naar een roepende coach... nee. Nu alleen de schreeuwende lieden in het publiek nog. We zullen de JBN een kleine stage in Wimbledon aanbieden. Wat tennissers kunnen, zouden judoka ook moeten kunnen. Hun partijen in volstrekte stilte en opperste concentratie volbrengen. Ik zou bijna zin krijgen in wedstrijden.

Sky judo

Nederland houdt zijn hart portemonnee vast, nu Rupert Murdoch een miljardje neerlegt om het vaderlandse voetbal te kopen. De ervaringen met de bezitter van ongeveer alle denkbare media in de wereld, zijn niet zodanig dat men van hem een filantropische actie gaat verwachten dus... de kans is reëel dat we byebye kunnen zeggen tegen voetbal als gratis volkssport op televee, want daar zal voor gedokt moeten gaan worden. Wie betaalt bepaalt, dat krijg je met betaald voetbal. De slavernij is meer dan de shirtreclame en gratis seizoenkaarten.

Natuurlijk was het al jaren en jaren te gek voor woorden hoe in ons land het betaald voetbal werd gesoepsidieerd. Spelers kregen de meest dwaze salarissen en transferbedragen waren idem: dwaas. En om dan als club een beetje mee te tellen, moest er een stadion komen waar je u tegen zegt, en als dat dan vervolgens toch een beetje boven je stand was, mag de gemeente daar voor opdraaien, die dan zo'n duur ding 'mag' kopen op kosten van de belastingbetaler. Net als politie-inzet bij wedstrijden, allemaal van de grote hoop. Geen wonder dat voetbal een volkssport is geworden zo. Alles voor niks, en een paar mensen die er heel slim, heel rijk van zijn geworden.

Nu groeien de bomen niet meer tot de hemel en sponsoren knijpen hun financiële billen samen uit angst voor de geldwolven die hun winst willen pakken  aandeelhouders die het bedrijfsbelang voor ogen hebben, dus... rode cijfers zover de horizon reikt. Tsja, je kunt niet eeuwig boven je stand leven. Moeten we dan toch afscheid gaan nemen van een aantal eredivisieclubs omdat de curator de spelers moet verkopen aan een Spaanse slavenhandelaar die zijn club nog kan vetmesten met ECB-geld voor het failliete land?

Nee! Tadatada! De messias is thans verschenen. Sint-Rupert is geland en komt het betaalde voetbal uit zijn lijden verlossen. En de prijs gaat nu eindelijk betaald worden... door de voetballiefhebbers zélf. Als het althans de NOS van overheidswege verboden wordt om nog eens enkele miljoenen aan de 'messias' te betalen voor de samenvattingsrechten, want dan kunnen we op zondag om zeven uur eindelijk weer gewoon ontspannen The Bold and the Beautiful kijken (als dat na 4.684.398.700 afleveringen nog bestaat). Nee, laat de Nederlander maar eens voelen wat deze 'volkssport' eigenlijk kost zonder subsidie die op allen drukt, ook degenen die nooit naar voetbal op televee kijken...

Maar nu terug naar de 'sport' die ik wel kan waarderen: judo.

Ik hoorde een zekere meneer van der Geest onlangs beweren dat het Nederlands judo veel 'professioneler' moest worden en dat er vooral veel meer geld nodig was om dat te bereiken. Jaja. 

Nou, meneer van der Geest, laat u zich nog maar eens een miljoenmiljard keer bedenken dus, hè ! Want in het betaald voetbal hebben we kunnen zien waar al die professionalisering toe heeft geleid: commercialisering. En aangezien judo niet achter de decoder zal verdwijnen (and if, so what?) en er geen 'messias' zal verschijnen die een nieuwe zender Sky Judo zal openen, kunt u raden hoeveel rode cijfers dat zal gaan opleveren. God beware ons voor nog meer commercie en nog dikkere en duurdere structuren voor 'elite-judoka'/topsporters. Laat het judo maar leren van de missers van andere 'sporten' en gewoon blijven, heel gewoon en eenvoudig...

Onze enige echte judokampioen, die we ons allemaal herinneren als ware held, was niet succesvol vanwege professionalisering, maar omdat hij een gewone Utrechtse jongen was en een trainingsbeest. Als men hem in de aanloop op de Spelen van 1964 in een sjiek hotel had gelegd, omringd door dikbetaalde bobo's en sponsors, was het niks geworden en had Kaminaga gewoon goud gepakt, vermoed ik zo. En voor de toekomstige judoka gaat dat ook niks worden. 

Sky judo is luchtfietserij.

Atemi buiten de tatami

Edith Bosch is beroemd in binnen- en buitenland. Brons op de Spelen is niet niks. Maar om bij Mart Smeets in de uitzending aan het woord te komen, en vette complimenten te krijgen, moet je wat beters verzinnen. 

"Dank je wel dat je dit gedaan hebt... voor de mensheid, dank je zeer, Edith Bosch".  

Gaat dit over haar medaille? Maar nee ! Mart prijst Edith voor een atemi buiten de tatami. Wat een superlatieven zeg, voor de 'mensheid'. Mart moet echt met pensioen, hij weet niet meer wat hij zegt. 

Waar gaat het om? Kijk zelf maar, maar het zegt mij meer over hoe we in de media van nu rondom onze sporters van alles een event maken. En Edith vindt het zelf maar al te spannend geloof ik zo. Hmmm... reaguren kan ook hierrr...

Waarom het witte judopak?

Update: nieuw artikel hier
 ---------------------------------------------------------------------------
-- Artikel door Mark Lonsdale --

Het blauwe judopak

op het niveau gele en oranje band geen blauw pak!

Het zou gemakkelijk moeten zijn om te beslissen welke kleur judopak je moet kopen, wit of blauw. En toch maken zoveel judoka en hun ouders de verkeerde keuze door voor de coole blauwe te gaan. Maar is dat verkeerd, kun je denken. Is het blauwe pak niet officieel goedgekeurd voor wedstrijden?

Antwoord: het is belangrijk om in te zien dat de meeste recreatieve judoka (meer dan 90%) nooit op het wedstrijdniveau zal komen waarbij ze een blauwe judogi nodig hebben. Blauw is alleen verplicht bij nationale en internationale toernooien en alleen als de judoka als tweede wordt opgeroepen. Even de advocaat van de duivel spelen nu:

Heb ik een blauwe judogi? Ja.
Draag ik het in de training? Bijna nooit.
Waarom niet bij de training? Omdat het blauwe pak er alleen is voor nationale en internationale wedstrijden. Ik heb een Japanese-made Mizuno Yusho, precies de juiste maat, in de kast tot het nodig is.

Draag ik het bij het onderricht? Nee, ik wil niet het slechte voorbeeld geven aan mijn studenten (hoewel veel judoleraren die nooit op elite niveau hebben meegedaan aan wedstrijden, ze gewoon dragen bij de les).
Wanneer zou ik mijn blauwe judogi in de dojo dragen? Op het zeldzame moment dat alle drie van mijn witte judogi in de was zitten of doorweekt zijn op een trainingskamp van meerdere dagen.
Zou een judoka die een blauwe judogi aantrekt uit de dojo worden gegooid? Niet in de VS of Europa, maar waarschijnlijk wel in Japan.
Kun je een blauwe judogi dragen in een kata competitie? Nee.
Kun je een blauwe judogi dragen in de Kodokan? Men fronst de wenkbrauwen maar men is clement voor elite judoka op reis.
Dragen de Japanners ooit een blauwe judogi? Ja, maar alleen als het gaat om IJF wedstrijden en training camps wanneer de witte judogi allemaal nat zijn van de ochtenddtraining.

Judo is een gevechtskunst en sport met veel tradities. Sommigen zijn goed, sommigen minder. We buigen in judo om respect te tonen voor de dojo en de andere judoka; we doen onze schoenen uit voor we op de mat stappen. We leren de Japanse judo terminologie. Een andere traditie die we gehandhaafd hebben, is dat we de witte judogi hebben, wat de zuiverheid van het judo en de zuiverheid van geest uitdrukken. In een gevecht waarin je nauw contact hebt met een ander, is het ook fijn om te weten dat de judogi van de andere studenten schoon zijn. Dat kun je veel moeilijker zien als ze een donkere kleur aan hebben.

Nieuwe regels blauwe judogi

De introductie van de blauwe judogi door de IJF was een manier om judo interessanter te maken voor de televisie, en voor de toeschouwers om de verschillende judoka uit elkaar te houden. Natuurlijk is het ook een duidelijk voordeel voor de scheidsrechters om te kunnen zien wie de competitors zijn. Maar waarom heeft de IJF recent de regels veranderd voor welke kleur eerst wordt opgeroepen?

Tot eind 2011 was de eerste judoka die opgeroepen werd, altijd in de blauwe judogi gekleed. Maar als je dan weet hoe de loting in elkaar zit, wordt de hoogst geplaatste altijd als eerste opgeroepen. Dat betekende dat de eerste judoka, de topjudoka, altijd blauw droegen en dus ook meer aandacht kregen van de televisie-camera’s. Tegelijk werden dan ook de foto’s van de kampioenen gemaakt terwijl ze blauw droegen. Ook op het erepodium droegen ze nog hun blauwe judogi.

Het gevolg was dat veel junior-judoka hun helden wilden imiteren en dus kochten ze ook een blauwe judogi voor de training, wat een hoop problemen opleverde. Allereerst is de witte judogi nog steeds verplicht voor alle wedstrijdjudoka, en zelfs als een blauw pak is toegestaan, mag iedere judoka nog steeds wit aan. Blauwe pakken zijn ook verboden op traditionele kohaku rood/wit shiai. Verder protesteerden zelfs de fabrikanten dat ze de vraag naar blauwe judogi niet aankonden!

Dus werden voor 2012, en ook om te verwijzen naar de tradities van het judo, de rollen omgedraaid. De eerste judoka die nu wordt opgeroepen draagt wit, en de tweede blauw. En bij alle medaille-ceremonies, moeten de judoka in wit op het podium. Het resultaat zal zijn dat de kampioenen gezien en gefotografeerd worden in wit – zoals het hoort.

In de dojo

Los van internationale competitie, heb ik er op club niveau geen moeite mee als mijn studenten trainen in een blauwe judogi, als ze geen andere hebben. Maar ik leg hen uit – en hun ouders – dat de witte nog steeds verplicht is voor wedstrijden. Voor nieuwe studenten, heeft onze dojo alleen witte judogi in de verkoop. Als ze per se een blauwe willen, moeten ze die zelf kopen, maar dat wordt ontmoedigd. Net zoals wanneer er een nieuwe student komt met een jujitsu gi, helemaal vol patches en met een nauwere maat, leg ik uit dat ze die kunnen dragen voor een korte tijd (twee weken), maar dat ze dan een normaal judokpak moeten kopen. (…)

Dus, stelletje smurfen – investeer in een witte judogi van goede kwaliteit en houd de blauwe voor het NK!


Mark Lonsdale is een USJF, USJA en USA JUDO "certified National Judo Coach" en voormalig internationaal wedstrijdjudoka

Met zekerheid de lelijkste foto ooit, die ik nog blauwer heb gephotoshopt dan hij al was. Blauw-blauw en dan die pakking!