Trainingsmethoden (1) Mitori Geiko 見取稽古

Judoka zijn soms knap eenzijdig in hun trainingsmethoden. We hebben meestal al de traditionele indeling van randori – kata – kogi – mondo laten vallen, door alleen techniektraining en randori te doen, zonder kata, zonder vraag en antwoord-lessen. Maar ook beschouwen we training als ‘op de mat staan en judoën’ en daarbuiten is er niks.

“Ik ben geblesseerd en dus kan ik niet trainen.”

Dus niet!

Onze aikido-vrienden geven aan al onze trainingsvormen een mooie Japanse naam. Wat wij ‘trainen’ noemen, is bij hen Ippan Geiko, de sensei doet een techniek voor en de aikidoka doen deze zo precies mogelijk na. Als je tegen een judoka zegt: thuis oefenen, bedoelen de aikidoka Hitori Geiko (独 り稽古): solo-training. Basisbewegingen, ademhalingsoefeningen, en zeg maar: wat sommige judoka doen met een rubberband, maar eigenlijk kan dat verfijnder – leren je balans te houden en je hara te controleren is belangrijker. De warming up van aikido, of een mooie taiso, kun je ook thuis alleen doen. (Hierover volgt over twee weken een apart blog!) Wat we ook kennen als onderdeel van onze judolessen: Uchikomi Geiko (tori zet de techniek afwisselend links en rechts in, maar werpt niet) is ook een trainingsmethode.

Maar wat wij niet kennen als systematisch concept is: Mitori Geiko “Wanneer door een blessure actieve training niet mogelijk is, zet de aikidoka zijn keiko voort door tijdens een les aan de kant plaats te nemen en toe te zien. Mitori Geiko is niet alleen leerzaam, het stimuleert de ki en bevordert de genezing van de blessure.” Niet alleen het aikido kent het.

Kyudo (de weg van de boog) kent drie vormen van training (geiko): mitori geiko – de stijl en techniek van een gevorderde boogschutter “ontvangen met je ogen”; kufū geiko – het leren en memoriseren van de technische details en de geestelijke inspanning om ze te verwerkelijken; en kazu geiko – herhaling waardoor de techniek ‘gepersonifieerd’ wordt in iemands eigen schieten.

Japans: 見取稽古

見 = mi (ru) (見る) of ‘ ken’ = zien/observeren
取 = tori = opnemen, aannemen, zie mijn blog over randori met hetzelfde kanji 乱取 in augustus dit jaar.
稽 古 = keiko/geiko (net wat voor woord/kanji er aan voorafgaat met een harde of zachte keelklank) = oefening/training, zie mijn blog daarover in juni dit jaar.

Letterlijk betekent het dus: je traint door wat je ziet (mi) op te nemen in jezelf (tori) en het grappige is dus, dat vanuit het Japans de tori-rol zowel op de mat kan worden vervuld als vanaf de kant! Beide actief trainend op een andere manier! Als je overigens denkt dat je in je eentje tori kunt zijn bij bijvoorbeeld solo training (hitori geiko) zit er naast. Het kanji 取 zit daar niet in, hitori 独り is een apart woord, en zonder り betekent 独 ‘doku’ en is het gewoon ‘solo’. Waarmee ook duidelijk wordt, dat je voor tori-zijn dus écht interactie moet hebben, om het te kunnen ‘nemen’. Maar daarover later dus nog eens meer.

Het opnemen van tori is dus ook bij de observatie een serieuze activiteit. Moe worden van kijken, is dus reëel. Want niet alleen de ogen werken op scherpte, maar ook de hersenen. En wat daarin wordt opgeslagen aan informatie, is enorm. Op een andere manier, maar zeker niet minder dan wanneer de zintuigen anders worden gebruikt, bijvoorbeeld door te voelen in kumikata.

Dit is deel 1 van mijn blog hierover. Een 2e deel gaat over wat er nu concreet gebeurt bij mitori geiko, in de praktijk en in je hersenen.