maandag 25 oktober 2010

Hulde

Ondertussen in Helmond

Afgelopen zaterdag was er in onze sportschool een huldigingsavond voor alle kampioenen die het laatste jaar goed gepresteerd hebben op de mat. Ik was er (uiteraard) ook aanwezig. Als je van alles doet in een sportschool, ben je er bij als er feest is, en de vrijwilligers ook een beetje in het zonnetje worden gezet. Aan de andere kant ben ik niet zo van de nadruk op wedstrijdprestaties alleen. Want je kunt pech en geluk hebben, en ook judoka die geen medaille winnen, kunnen echte winnaars zijn. Soms zit een overwinning aan de binnenkant. Meestal misschien wel. Waar kun je trots op zijn? Dat je ergens voor kunt staan, en je ergens keihard voor hebt gewerkt. Motivatie ook als je het eigenlijk misschien niet zomaar had gekund. Een geboren winnaar hoeft niet trots te zijn op prestaties, maar een verliezer die een klein stapje vooruit gaat, die wint pas écht. Zo kijk ik er tegenaan tenminste.

Het goede van onze sportschool is, dat daar een Eddie rondloopt die juist dát in iedereen naar boven haalt. Een G-judoka die na lang oefenen een o soto gari goed kan maken, maar die vooral niet meer bang is voor zichzelf, is waarschijnlijk een grotere kanjer dan een nationaal kampioen. Zoiets. Dat is judo ten voeten uit. Jita kyoei: geluk en wederzijdse hulp om vooruit te komen. Dat is de grootste hulde waard.

Persoonlijk weet ik ook héél goed wat dit betekent. Daarom kan ik misschien ook goed aanvoelen wat de reden is waarom onze sportschool zo goed presteert op alle terreinen. De kampioenen worden gemotiveerd, maar ook de eenvoudige mensen die op mat niet zoveel voorstellen misschien, maar die zich er goed voelen met een steun in de rug, motivatie met soms een schop onder je achterste. Positief zijn, en het worden als je het nog niet bent.

Aangezien ik al enige tijd af en toe een penseel in mijn hand houd, vond ik het wel een goed idee om Eddie mijn dank uit te spreken in de vorm van een schilderij. De stichter van het judo... Jigoro Kano, een blijvende inspiratie voor judoka, om altijd te blijven kijken naar wat we voor elkaar kunnen betekenen, zonder onze energie te verspillen. Hulde!



Liam in Alkmaar

Ondertussen was onze Australische gast in Alkmaar om te knokken. Na de lange afvalrace werd Liam uiteindelijk de grote winnaar in zijn klasse -60. Jazeker, hij heeft het gehaald. 59,7 met t-shirt aan. Na een vrijloot in de eerste ronde, versloeg hij een andere afvaljongen (Tyron Pijloo) met yuko, daarna Bram Lichtenberg uit Arnhem met wazari, en in de finale uiteindelijk de Zweed Andreas Lindqvist met ippon. Hulde! Als de youtubes klaar zijn, komen ze hieronder...

dinsdag 19 oktober 2010

Randori is net schrijfkunst

De meeste mensen hebben moeite met randori in jûdô. Randori is zoiets als het schrijven van een tractaat. Randori is een interactief tractaat in jûdô. Om een tractaat te schrijven, moet je het vocabulaire en de grammatica beheersen. Het is niet moeilijk om een computer te vullen met een database van het vocabulaire, grammatica regels en een spellingcontrole. Ondanks dat schrijven weinig computers spannende romans.
Er is dus meer nodig dan alleen vocabulaire en grammatica. Een goede schrijver is dus niet alleen technisch goed, maar ook een kunstenaar met woorden. Zijn of haar woorden kunnen emoties pakken en overbrengen, en landschappen beschrijven alsof je er zelf geweest bent. Dialogen zijn natuurlijk, komen uit het niets voort en geven je het gevoel er deel van uit te maken. Good schrijverschap vraagt een bepaalde graad van vrijheid. Hoewel het moeilijk is om te leren hoe je een goed schrijver kunt worden, is algemeen aanvaard dat er manieren zijn om het te worden. Twee dingen zijn: 1) boeken lezen en 2) het schrijven beoefenen. Er zijn technieken die ertoe bijdragen om bepaalde zwakheden te verbeteren. Een woord waarmee je moeite hebt herlezen en herschrijven zal waarschijnlijk ertoe bijdragen dat je beseft dat je in plaats van ‘gelofen’ beter ‘geloven’ kunt schrijven en dat ‘huis’ iets anders betekent dan ‘thuis’, maar dat maakt je nog geen echte schrijver. Ik verwacht uiteraard wel dat een schrijver ‘huis’ en ‘thuis’ niet verwart en dat hij nooit ‘gelofen’ schrijft. Goede schrijfkunst komt voort uit iemands binnenste, zonder al te veel kunstgrepen, als een bron van stromend water.
Randori is vergelijkbaar niet iets wat je doet, randori is niet jezelf, randori is er gewoon, en door het te doen wordt je er deel van, "muga mushin". Er moet geen 'ego' zijn in randori in de zin dat het niet om JOU gaat. Randori gaat om jûdô, en ‘het’ zal communiceren via je lichaam door te vermijden dat je zou willen zijn waar je niet wilt zijn. Ten gevolge daarvan heeft de tegenstander niemand anders te overwinnen als zichzelf, aangezien hij/zij niets anders zal tegenkomen als een schaduw zonder ego.

Cichorei Kano, 16 October 2010 op Judoforum.com.