zaterdag 6 juni 2009

Zoals ik het zie... een boek van mijn eerste sensei

Iedere judoka die ouder wordt, bewaart een herinnering aan zijn eerste sensei / judoleraar. Ik heb niet getraind bij de grootsten der aarde, maar mijn eerste sensei was een geweldige vent. Louis Pardoel uit Oss. Hij is inmiddels 77 jaar oud heeft een boek geschreven. "Zoals ik het zie." Ja, dat is een titel die hem op het lijf is geschreven.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik zijn dojo binnenstapte, achter zijn woonhuis in de Verlengde Torenstraat in Oss. Een woning waar hij met zijn vrouw en kinderen woonde (waaronder de BJJ-kampioen Remco Pardoel (1969) die nog bij ons op de training zat. Een schuur achter het huis, met als je binnenkwam recht vooruit de 'toonbank' waarachter Pardoel 'kantoor' hield. Nou ja, wat door voor doorging. Rechts de dojozaal. Links een soort kleedkamers. Onder de dakbalken van de schuur werd er getraind op een mat die niet (zoals nu) uit losse matten bestond, maar een soort grote lap canvas over weet-ik-wat er onder lag. De geur, de kleuren, alles staat nog op mijn netvlies. Het mooiste was als er 'band- of slippenexamen' was. Wat heet. Na een soort test keerde Pardoel een zak banden en slippen om die hij achter de toonbank bewaarde. "Hier" en dan gooide hij de nieuwe slip of band naar je toe.

Ja, Pardoel was een man van 'niet lullen maar aanpakken'. Een groot en gouden hart, die zijn pupillen door dik en dun steunde. Maar ook iemand die je een schop onder je achterste gaf en zijn hart op de tong had. Een karakter. Maar ik mocht hem enorm. Hoewel ik achteraf ook heel goed snap dat hij in de Judowereld niet alleen vrienden zal hebben gemaakt met zijn manier van doen. Maar wat kon (kan) mij dat schelen? Hij gaf een puur en ongecompliceerd judo. Waar hebben we dat nog? Zo officieus als alles toen was, zo officieel is alles soms nu. Maar ja, ik heb het over herinneringen aan de tijd tussen 1972 en 1980... lang geleden.


Nu ligt er dan zijn boek. Eerlijk gezegd: het is een boek dat je alleen kunt lezen als je Pardoel, Oss en de tijd waarin hij leefde een beetje kent. Zijn Nederlands is zoals hij spreekt: recht uit zijn hart. Geen poespas. Een bakkerszoon uit Hedel die in Oss - een rauwe stad - met vechtsport aan de gang gaat en zo de grote wereld verkent. Een man van judo en vooral teakwondo die gewoon zichzelf is gebleven, zeg maar: de Jan Marijnissen van het judo. "FF dimme..." Pardon, wat zegt U?

Ik heb het boek wel met plezier gelezen omdat ik zelf uit die wereld van Oss kom en ik zijn judolessen nog steeds waardeer. Al moet ik een hoop van het rechttoe-rechtaan judo nu bijschaven. Het jaren-70 Kawaishi systeem van een Brabantse pioniersdojo is nu eenmaal niet het nette en stijve Kodokan judo van het moderne Nage No Kata. Maar ja, wie heeft het daarover als je met heimwee terugdenkt aan vervlogen judotijden? Vreselijk, ik word oud...!

(Foto hierboven: Louis Pardoel overhandigt zijn boek aan burgemeester Klitsie van Oss. Foto: oss.kliknieuws.nl)